Ik kreeg al mailtjes van mensen die zich afvroegen of ik nog een keer een berichtje ging plaatsen op mijn blog. Laatste tijd weer veel gedaan, dus..inderdaad: tijd voor een update.

Nadat mijn ouders waren vertrokken ben ik nogeen nacht in Krabi gebleven. Die avond eigenlijk niet veel gedaan. Beetje op internet gezeten, wat gekletst met mensen op FB en Skype en gezocht naar wat mijn volgende bestemming zou kunnen worden. Dit werd Koh Lanta. Een hele goede keuze bleek achteraf. In het hostel (KR mansion) mijn kaartje gekocht en op tijd naar bed gegaan.

Om 8:30 uur werd ik opgehaald door een truck die me naar de haven bracht.  Hier even een half uurtje gewacht en toen kon de boottocht beginnen. Gelukkig was het een zonnige dag, dus weinig golven. Tijdens de boottocht lekker zitten kletsen met een Zwitsers meisje op het dek. Na 2 uur varen kwamen we aan op Koh Jum. Er waren een aantal mensen die er hier uit moesten. Ik was al aan het kijken naar
een haven, maar die was er niet. Opeens kwamen er 4 longtailbootjes aan die de mensen op kwamen halen. Haha! Het was een erg grappig gezicht. Alle koffers en rugzakken van de ferry de longtailbootjes in en daar gingen ze..enigszins verbaasd weliswaar. Na een half uurtje rond te hebben gedobberd gingen we verder richting Koh Lanta. Het was heerlijk weer en het uitzicht erg mooi. Eenmaal aangekomen in Saladan sprak een Noors meisje mij aan. Had haar al wel gezien, want zij en haar vriend verbleven
ook in KR Mansion. Ze vroeg waar ik heen ging en ik zei: geen idee, maar hoorde dat Klong nin beach erg mooi schijnt te zijn. Zij besloten met me mee te gaan die kant op en deelden samen een taxi. De taxi chauffeur kwam meteen met een folder van een resort dat we daar naartoe moesten. Ik sprak al meteen mijn vermoeden uit: wedden dat hij ons daar af gaat zetten? En ja hoor..we werden gedropt bij het resort. We moesten 600 bath per nacht betalen. Ik vond dat  (lekkere Hollander) veel te veel, dus zei al meteen dat ik verder ging zoeken.  Niet alleen omdat het te duur was, maar ook uit protest.

Maria en Anderes gingen mee en na een aantal dingen te hebben bezocht
(verschillend tussen 400 en 2500 bath) kwamen we uit bij The Hut. Hier moest ik 450 bath per nacht betalen, maar dit was het zeker waard. Ik had mijn eigen bamboo hutje. De straat oversteken en ik stond al op het strand en overal leuke restaurantjes en barretjes. Hier ging ik me wel vermaken.

We zijn meteen naar het strand gegaan en even een duik genomen in de zee. Dit mocht wel even, want we waren ongeveer een uur aan het lopen geweest in 35 graden. En ja..met 20 kg op je rug ga je vanzelf zweten.

’s Avonds lekker gegeten op het strand en daarna nog wat gedronken met de lieve mensen van The Hut. Ik voelde toen al…hier blijf ik meer dan 1 nacht.

De volgende dag eigenlijk niet veel gedaan. Lekker mijn boek meegenomen naar het strand en daar liggen bakken. Tot 15:00 uur was het ook echt bakken. Heb eigenlijk de hele tijd onder de parasol gezeten, omdat het te warm was. Even voor het beeld: we waren denk ik met zo’n 10 anderen op het hele strand aan Khlong nin beach. Dat is nog eens een groot verschil met Koh Phi Phi!

’s Avonds heerlijk gegeten bij The Hut. De mensen hier zijn niet alleen super vriendelijk, goed te vertrouwen, maar de vrouw van de eigenaar kon ook nog eens heerlijk koken.

Uiteraard wilde ik ook nog wel wat van het eiland gezien, dus heb ik de dag daarna een scooter gehuurd om het eiland rond te gaan. Maria gaf al meteen aan dat zij niet erg goed was in de kaart lezen, dus hup: ik voorop en gas d’r op! 🙂 We zijn eerst richting old town gereden, wat aan de oostkant van het eiland ligt. Het eiland is niet groot (30 km lang, 11km breedt), maar is wel heuvelachtig.  Dit is een klein dorpje met wat winkeltjes en een kleine haven. Na een korte stop zijn we doorgereden richting the viewpoint. Hier kon je goed over de oostkant van het eiland kijken en een aantal van de omliggende eilanden zien.
Als je verder richting het zuiden rijd, dan kom je heel veel kleine dorpjes tegen. Mensen die echt nog heel basic wonen en ook nieuwsgierig zijn als jij even langs komt rijden. Je merkt op dit eiland goed dat er nog maar weinig toeristen zijn. Er werd mij verteld dat Koh Lanta het veiligste eiland in Thailand is, en ik geloof dit ook zeker. De westerlingen die er wonen, wonen er al jaren en je merkt aan alles dat de locale bevolking en de
westerlingen/blanken hand in hand op Koh Lanta wonen. Dit maakt het allemaal erg gemoedelijk.

Eenmaal op het zuidelijkste punt aangekomen, bleek de weg op te houden. Ik wilde graag naar het National park, maar dit was niet mogelijk. Dus..weer helemaal terug naar Klong nin en van daaruit richting het zuiden gereden. Toen we daar aankwamen was het al 13:30 uur en we moesten de scooter om 15:00 uur terug brengen. Het had dus helaas niet veel zin om het park in te gaan.
Daarnaast moesten we daar ook weer voor betalen. Betalen en er dan misschien een kwartier zijn en vervolgens weer terug moeten. Gelukkig was het uitzicht hier ook schitterend en konden we de kliffs goed zien. Om 15:00 uur de scooters ingeleverd en ben ik lekker met mijn boekje in mijn hangmat gaan liggen. Het  was de bedoeling om te lezen, maar viel al snel met mijn huisdier (de kat) in slaap. Haha! Zwaar leven van een backpacker 😉

Ik besloot de volgende dag door te gaan richting Maleisie en heb mijn ticket ’s avonds geboekt, nog een heerlijke Thaise olie massage gepakt, wat gegeten en toen een douche gepakt. Ik ontdekte al snel een kakkerlak in mijn hutje en toen ik onder de douche stond, zat er ineens een kikker naast me. Normaal gesproken had ik het hele bos bij elkaar geschreeuwd, maar denk dat ik al redelijk gewend ben geraakt aan dit leventje en vond het wel prima.
De volgende dag werd ik om 7:50 uur opgehaald en werd ik naar de haven in Old town gebracht. Hier de boot gepakt naar Trang. De zon was net opgekomen en het uizicht was fantastisch. Iedereen ging beneden dek, maar ik besloot lekker boven te blijven en genieten van de rust. Eenmaal in Trang aangekomen stond de mini-van al klaar. Na een eerste busritvan 2,5 uur kwamen we aan bij een tourist office gebracht in Hadyia. Hier heb ik 2 uur moeten wachten op de mini-bus richting de grens. Ik ontmoette hier een Zwitsers meisje dat een visa run moest doen in Penang. Zij werkte als duikinstructrice in Koh Lanta en vermaakte zichzelf daar ook meer dan prima.
Daar lekker wat mee gegeten en toen om 15:00 uur eindelijk de bus gepakt richting Penang. Er werd mij verteld dat ik rond 20:00 uur in Penang zou zijn, maar realiseerde mij toen al dat dit niet ging lukken.

Het ovesteken van de grens van Thailand naar Maleisie ging weer erg makkelijk.
Stempeltje hier, stempeltje daar en klaar. Wel weer een naar moment. Ik stapte uit de bus en iemand zei: he, je verliest je telefoon. Ik keek om en zag dat het niet mijn telefoon was. De buschauffeur stond naast mij, dus ik gaf ‘em aan hem met de woorden: deze is van iemand uit de bus, dus die kun je dan zo terug gegeven. Eenmaal terug gekomen in de bus zat er een jongen ontzettend te zweten.
Een chinees meisje vroeg wat er aan de hand was en zij  vroeg aan mij of ik zijn telefoon had gezien. Dus ik zei: Ja. Die heb ik aan de chauffeur gegeven. Dat Chinese meisje zei: dat is raar, want hij zegt niets gezien te hebben. De chauffeur werd er bij gehaald dus ik zei tegen hem: wat een raar verhaal. Ik heb jou die telefoon gegeven en nu is ie weg? Toen opeens zei hij: ja, kwam een jongen langs rijden op een scooter en die zij dat de telefoon van hem was dus heb ‘em aan hem gegeven. Heb nog geprobeerd het gesprek een keer aan te gaan met de chauffeur, maar die was er snel klaar mee, draaide zich om en ging achter het stuur zitten met zijn zonnebril op. Iedereen in de bus voelde dat de buschauffeur de telefoon (een iPhone 4) waarschijnlijk zelf in zijn zak had gestoken, maar ja..wat doe je er op zo’n moment aan.

Na een lange busrit kwam ik uiteindelijk om 22:00 uur in Penang aan. In de bus een stel uit Canada leren kennen en met hen op zoek gegaan naar een hostel. Veel hostels waren vol jammer genoeg, dus het duurde even voordat ik iets gevonden had. Hier kwam ik uiteindelijk weer uit bij de Reggae mansion (zelfde keten als die in Kuala Lumpur) en ze hadden nog een bed vrij. Het Canadese stel werd geholpen door de receptie aan een kamer
verderop en ik checkte in. Even later kwam ik ze weer tegen op straat en besloot met hen te gaan eten. Na een gezellig avondje was ik toch wel erg moe. Was tenslotte 15,5 uur onderweg geweest en verlangde naar wat slaap. Maar…de mensen in het hostel dachten daar anders over. De muziek stond hard en er was een drinkfeestje aan de gang op de hal. Super gezellig natuurlijk, maar was voor mij niet echt het moment. Tot 4:30 uur wakker gelegen en liggen draaien in bed.

De volgende ochtend werd ik om 10 uur wakker (had toch maar mijn wekker gezet om voor het gratis ontbijt te gaan) en heb ik de computer aangezet. Ik raakteal snel aan de praat met Andy en dat klikte meteen super leuk. Er was nog een Ierse jongen, Tom en een Australische jongen naar het volleybal veld gegaan. Hier waren wat lokale jongelui aan het spelen en al snel deden wij mee. Hebben iets van 2 uur gespeeld en daarna nog gebadmintoned (Schrijf je dat zo?!) Wat echt super leuk was!  ’s Avonds zijn Andy en ik lekker door de stad gaan dwalen, wat gedronken en op een lokale markt wat gegeten. Daarna nog aan de kade wat wezen drinken en toen opeens was het alweer middenin de nacht.

Ik was nog niet naar Taman Negara (national Park) in Penang geweest, dus daar zijn we de volgende dag naartoe gegaan. Ik was uiteraard weer erg goed voorbereid: slippers en een jurkje :/ Uiteindelijk hebben we 1,5 uur berg op, berg af gelopen en stroomde het zweet weer over mijn lichaam, maar..het was het meer dan waard. We kwamen aan bij een afgelegen strandje aan met een schitterend uitzicht. Jammer genoeg hebben we hier maar een uurtje van kunnen genieten, want het weer veranderde zo snel dat we een longtailboot terug hebben moeten pakken naar de haven bij de plek waar we waren begonnen. Ik weet niet wat erger was geweest…de 15 minuten in de boot of de 1,5 uur durende wandeling terug. De zee was erg wild, waardoor de boot erg schuin ging. Zo schuin, dat de chauffeur ook bang werd. Achteraf konden we er allemaal om lachen, maar toen ik in de boot zat..was ik niet zo blij.

’s Avonds lekker gegeten bij Kapitan (Indisch restaurant) en daarna nog Source code (film) gekeken op m’n laptop.

En toen zat Penang er al weer op. Terug naar Kuala Lumpur!! Na een busrit van 5 uur kwam ik rond 14 uur aan in Kuala Lumpur. In de bus ontmoette ik een ouder bevriend stel dat samen door Maleisie aan het reizen was. Hij kwam uit Australie en zij uit Langkawi. Ze waren erg nieuwsgierig naar mijn reis, dus hebben lekker zitten kletsen. Eenmaal in KL aangekomen bleek dat zij een
hotel geboekt hadden in Bukit Bintang. Dus besloten we een taxi te delen en wensten we elkaar daarna nog een goeie reis toe. Ik had mijn hostel (Travellers Lodge) al geboekt, dus nadat ik had ingecheckd maar even gaan lunchen. Bij Suzie al 2 Engelse jongens ontmoet en daar de rest van de middag en avond mee doorgebracht. Beetje kletsen, eten, drinken..en toen naar bed.

Andy kwam de volgende dag ook aan in Kuala Lumpur, dus hadden afgesproken bij het hostel.  Altijd fijn om weer je reismaatjes te zien, dus dat hebben we maar gevierd met shisha 🙂

En toen..was het tijd om Patty te zien!!! We hadden afgesproken bij het winkelcentrum (even vertellen: Patty moest mij vertellen waar dit winkelcentrum zat. Wat uiteindelijk 5 minuten bij mij vandaan was. Dat laat wel zien dat ik de shoppingmalls vermijd 🙂 ). Was super leuk om haar weer te zien, maar aan de andere kant ook heel normaal. Daar liepen we..met z’n 2en door de straten van Kuala Lumpur. Alsof we dat iedere dag deden. Haha! Het voelde allemaal erg
vertrouwd, lekker bijkletsen, eten, beetje de winkeltjes in op zoek naar een rugzak. Helemaal gezellig!

2 dagen daarna zag ik Patty weer en zijn we naar de Batu Caves gegaan.
Uiteraard de lokale bus gepakt. Duurde wat langer, maar goed..wel weer goedkoper. Daar wat gedronken, de trappen opgelopen, Patty die nog lastig gevallen werd door een aap en in de grotten rondgekeken. ’s Avonds heb ik Patty het hostel laten zien
en zijn Andy, Patty en ik nog wat wezen eten en thee wezen drinken. Was erg gezellig en kijk nu al uit naar Cambodja, want dan zie ik Patty weer!

11 maart was de dag dat ik richting Borneo ging. Andy was zo lief om met mij mee te gaan naar het vliegveld en te wachten tot mijn vlucht ging. Om 15:30 uur kwam ik aan in Kota Kinabalu – Sabah. Hier een uur gewacht op de bus, toen bij een andere bushalte overgestapt op een andere bus en rond 18:30 uur was ik dan eindelijk in het hostel. Wow..wat een andere wereld. Echt..bijna geen blanken
te zien. Ik werd wel een paar keer aangesproken toen ik ’s avonds door de stad dwaalde, maar denk dat mensen meer nieuwsgierig waren.  Ik heb tot nu toe gemerkt dat mensen hier  NOG meer gastvrij zijn dan in het andere gedeelte van Maleisie. Mensen die naar mij toe kwamen, handje schudden en mij verwelkomden: welcome to Sabah! En daarna de vragen: Where are you from? Are you married? Do you have
children? How old are you. En dan de gebruikelijke opmerking: you are so tall! Hahaha! Erg grappig. Over het algemeen ben ik hier ook wel wat groter en ja..blonde haren en blauwe ogen..dan val je nog meer op.

’s Avonds met Dominic en Jim (Nederlandse jongen) wat wezen drinken en beetje bij zitten kletsen. Was erg gezellig. Het hostel waar ik in verbleef was niet zo gezellig. Mensen waren niet sociaal en het was er ook niet echt schoon. Maar..voor een nachtje op zich prima. Dominic, Jim en ik zijn de volgende dag naar het postkantoor gegaan om wat dingen van Dominic te versturen,  naar het Sabah en Malaysian tourism office gegaan en gekeken naar de kosten van de scooterhuur. De sfeer in Kota Kinabalu is relaxed, maar er is niet heel veel te doen. Daarom besloten Dominic en ik om richting Sandakan te gaan met de bus van 20:00 uur. We hadden een hostel gebeld en gezegd dat we rond 02:00 uur aan zouden komen. Dit was geen probleem. Eenmaal aangekomen (na een busreis van 6 uur) zat er niemand bij de receptie in het hostel en konden we dus ’s nachts alsnog gaan zoeken. Niet dat we daar zin in hadden op dat tijdstip, maar na een uurtje rondlopen..toch iets gevonden. Ik ben naar Borneo gegaan om orang utangs te zien..en de volgende dag heb ik die ook gezien in het reservaat. 6 volwassenen en 3 baby’s. Super bijzonder om te
zien. Er was een orang utang die 2,5 maand geleden en baby orang utang had gekregen, maar deze was 2 maanden te vroeg geboren. De dag dat wij er waren was de eerste keer dat ze naar beneden was gekomen, maar..met de baby. Het baby aapje zag al helemaal wit, maar de moeder verzorgde het nog alsof het leefde.
Probeerde het te voeren, knuffelen, heel dicht bij zich houden. Heel erg sneu om te zien. Dit was de eerste keer dat de verzorgers haar ook weer hadden gezien en die vertelde mij dat het goed was om haar te zien, want dit betekende dat ze in het rouwproces zat en waarschijnlijk d’r baby ergens in het woud achter zou laten en de rest van de orang utangs meer toe zou laten. Het was verdrietig, maar ook erg bijzonder om te zien. Jammer genoeg in het wild weliswaar, maar daarvoor moet je echt de jungle in en ze zeggen 😉 dat dit wel gevaarlijk kan zijn.

Eigenlijk was het de bedoeling dat Dominic en ik beide onze eigen weg op zouden gaan, maar uiteindelijk bleek dat we allebei richting Kuching wilde gaan, dusja..dan kun je wel achter elkaar aan reizen..maar dat is ook niet leuk. Dus..samen
richting Brunei gereisd. 8 uur busreis en 6 stempels verder en een geweldige speedboottrip door de mangrove kwamen we eindelijk aan in de hoofdstad. In Brunei hebben we afgesproken met Stephen! We hebben hem opgehaald van het vliegveld en zijn de toerist uit gaan hangen. We zijn met een bootje door het grootste waterdorp van de wereld gegaan. Meer dan 20.000 mensen wonen hier. Ze hebben er alles; scholen, politiebureau, brandweer, moskeen, winkels..alles! erg bijzonder om te zien hoe de mensen daar wonen. Izma was onze bootchauffeur en heeft ons naar zijn huis gebracht en veel verteld. Hij vertelde dat de sultan aan het investeren is om het rioolsysteem te verbeteren. Kinderen zwemmen in de rivier die richting de zee gaat, maar…als ze nu de wc doortrekken dan gaat dit rechtstreeks het water in. Niet erg lekker dus om daarin te zwemmen. Er waren ook gasten die heel hard aan het varen waren in ‘Ferrari’ boten en Izma vertelde dat ze de volgende dag een race hadden op de rivier.
Daarna richting het Paleis van de sultan gegaan. Helaas kan je hier niet erg dichtbij komen, maar het is in ieder geval gigantisch. De Sultan is een van de rijkste mensen op aarde. Ik denk dat hij veel vrienden heeft, want zijn paleis telt meer dan 7000!! kamers. Je kan het maar nodig hebben :/ Ook hebben we het park gezien, de mangrove en zijn we nog naar het royal museum geweest waar veel geschenken staan die de sultan heeft gekregen van wereldleiders.
In de Lonely Planet werd er geschreven over het Empire Hotel. Dit hotel kost 1.9 biljoen dollar! De Petronas towers 1.5, dus de verwachtingen waren hoog. Toen we er waren viel het mij allemaal wat tegen. Ja..het was groot en veel goud overal, maar geef mij dan toch maar mijn bamboo hutje op koh Lanta 🙂

’s Avonds like Bandar Segi Bengawan wel uitgestorven. Er liep bijna niemand op straat, geen bar waar je naartoe kan gaan (alcoholische dranken zijn hier verboden) en onze hangout spot was dus de Coffee bean (een koffietentje waar ze wifi hadden :/).

Brunei is me verder zeker niet tegen gevallen. Mensen zeiden dat het er saai was. Ok..er is niet heel veel te doen. Zou ook niet zeggen dat je er meer dan 3 dagen moet blijven, maar wel de moeite geweest om hier naartoe te gaan. De mensen zijn sowieso erg vriendelijk en hartelijk. En ook hier..weinig blanken/toeristen. Wat eigenlijk stiekem ook wel fijn is. Daarnaast is het ook nog eens erg schoon.

Stephen heeft besloten nog even met ons mee te reizen en dus hebben we de bus gepakt naar Miri. In Miri staat de allereerste olieboortoren  van Shell, genaamd Grand Old Lady. Hiernaast ligt het petroleum museum, maar helaas..was deze gesloten. Dit ligt op een berg, dus we hadden de taxi heen gepakt, maar terug zijn we gaan lopen. Op een marktje hebben we wat fruit gehaald en zijn we verder door de stad gaan lopen.

Vanavond pakken Dominic en ik de bus richting Kuching. Kuching ligt meer aan het westen van Sawarak. In Kuching hebben we weer afgesproken met Jim, dus dat wordt vast ook weer gezellig! De 24ste vlieg ik terug naar Kuala Lumpur waar ik weer met Andy heb afgesproken. De 25ste gaan we naar de Formule 1 race in
Sepang. Heel veel zin in! De 28ste gaat de volgende vlucht richting Cambodja.
Ben al wel wat aan het lezen over Cambodja, en dit belooft ook weer een mooi avontuur te worden!!

Hoop dat alles goed met iedereen gaat. Geniet van de lente thuis! En nogmaals..broertje: GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG!!!

Dikke kus